امام علی علیه السلام:از حقوق واجب خداوند بر بندگان یاری کردن یکدیگر برای بر پایی حق در میان خود می باشد. نهج البلاغه،خطبه ۲۱۶ و چه زیبا فرمود امیر مومنان در باره ی احقاق حق،نکته ی مهمی که وجود ان در جامعه ی ما محسوس نمی باشد و هر چه می کشیم از همین سستی و انفعال در جهت ستاندن حق و عدم مطالبه گری است.
بی شک انسان موجودیست کمال گرا که این حس غریزی او پایان ناپذیر است،در ضمن اعمال انسان بر روی دو مولفه استوار است،یکی سود و دیگری زیان. در نتیجه چون حق را ستاندن، مطلوب ادمی و موجب رفاه و اسایش روحی و جسمی اوست و به او سود می رساند،حق طلبی از کمال گرایی می باشد. ریشه ی تمامی بدبختی های بشراز اینجا شروع می شود که منفعت خود را به حقوق دیگران و منفعت جامعه ترجیح میدهد،جامعه ی منفعت طلب عاقبت خوشی ندارد،انسانی که تنها به سود و منفعت خود فکر میکند همه چیز را در راه سعادت خود فدا میکند و تمامی ارزش ها را تباه میکند.ادم منفعت طلب حتی اگر دین و امام معصوم را بر سر راه خود ببیند از آن هم می گذرد و به همین دلیل هیچگاه رستگار نمیشود و در تاریخ بسیار داریم انسانهایی که تنها به خاطر منافع خود با اعمالشان تاریخ را تاریک کرده اند. در جامعه ای که منفعت طلب است، قانون می شود عرف و می شود سیاست، این جامعه به سوی نیستی حرکت میکند.
در حال حاضر اوضاع جامعه ی ما اوضاعی است که پیامبر اکرم پیش بینی کرده بودند،روزی که ظلم و فساد جامعه را در بر میگیرد و مومن خلاف را میبیند و حتی نمیتواند حرفی بزند،قلبش ذوب میشود همچنان که نمک در اب ذوب میشود اما حتی نمیتواند تذکر بدهد. علت ان این است که ما انقدر تذکر ندادیم که خلاف و حق خوری قانون شده است و همه از ترس از دست دادن جایگاه خود سکوت میکنند یعنی این جامعه بسوی منفعت طلبی میرود. دین اسلام نیز مسلمانان را به حق جویی و دفاع از ان تا رسیدن به مقصود نه تنها تشویق می کند بلکه ان را واجب می داند که مثال روشن ان مسیله ی جهاد است و این مهم از ایات قران کریم و احادیث و سیره ی ایمه معصومین بدست امده است. پس مسلمان باید طبق این غریزه ی فطری و اسلام و فرمان های ان کوشا برای حق ستانی باشد اما شواهد خلاف این امر را نشان می دهد،به طوری که گاها احساس می شود بعضی افراد به بی عدالتی عادت کرده اند و تنها در برابر ظلم ها سر فرود می اورند و تنها به کار های خویش مشغول هستند. در بعد اجتماعی نیز دولت و ملت نسبت به یکدیگر رابطه دارند،مردم با پرداخت مالیات،تمکین قوانین،ارایه سرباز و…دین خود را به حکومت پرداخت می کند و دولت نیز در قبال ان موظف است رفاه و اسایش مردم را فراهم اورده و تمام و کمال به انان خدمت کند ،هر دو طرف باید مطالبه گر باشند تا مسیله نظارت و هوشیاری کارها و مشکلات و معظلات را سامان بخشد و حاکمیت تنها امانت داری است که اعتماد مردم را به دوش می کشد. اما در جامعه ی ما هر دو طرف اهمال کاری دارند،مردم از حق خود دفاع نمی کنند،در مقابل ظلم تسلمیند و با منش محافظه کاری فقط به سود و منفعت خود می اندیشند،دولت ها هم تمام و کمال در خدمت مردم نیست چنانکه حتی ساده ترین مسایل که مردم با ان سر و کار دارند در کیفیت مطلوبی نمی باشد
مثال ان وجود بروکراسی پیچیده و طاقت فرساست برای کوچک ترین کار های اداری. خیلی ها می گویند وقتی تلاش ما نتیجه ای ندارد و در نهایت به ضرر ما تمام می شود چرا باید مطالبه کنیم؟ در جواب باید گفت،قران می فرماید:چیزی برای انسان نیست جز انچه تلاش کرده است،پس بی شک با تلاش و پیگیری نتیجه حاصل می شود اما بحث بر سر مقدار ان است و با سعی حتی اگر ضرری بدست بیاید نفعی در پی ان خواهد بود،حال که چنین وضعی داریم که باید برای کوچکترین مطالبات دوندگی فراوان داشته باشیم،راه حل رها کردن نیست باید با شرایط کنار امد و به پیگیری ادامه داد و از خود گذشت و به دیگران رسید. اقشار مختلف جامعه عموما و طبقه روشنفکران خصوصا باید مطالبه گر باشند و حتی در برابر کوچکترین ناحقی ها که شاید در نگاه اول انرژی لازم برای ان ارزشی نداشته باشد،بایستند چرا که تمامی مشکلات از طبقه پایین شروع شده و در اینده ای نه چندان دور دامن گیر می شوند که در ان زمان نوش دارو بعد از مرگ سهراب کارساز نخواهد بود. متاسفانه مشکل اصلی از فرهنگ ما و تربیت برامده از ان است که از کودکی با ان روبرو بوده ایم،در مدرسه از ما نظر خواهی نمی شد و تنها در چارچوب های مسابقاتی و همایشی کمی به ما اجازه بروز استعداد ها و نظرات می دادند که تفاوت فاحش محیط(دانشگاه فضای باز تری در این زمینه دارد) در این زمینه بین دبیرستان و دانشگاه هویداست،وقتی حتی ما را در اظهار نظر مشارکت نداده اند چگونه باید ما مطالبه گری را بفهمیم و به ان عمل کنیم.
ترابر نیوز
